Op naar Ethiopië

Wie had dat ooit kunnen verzinnen, Bram voor 2 maanden naar Ethiopië! 1 Mei zou dit grote avontuur gaan beginnen, voor die tijd moest er dus nog afscheid genomen worden, want 2 maanden naar Afrika is niet niks. Dit afscheid is zeker gelukt! De laatste dagen veel leuke dingen gedaan met mijn vriendin, veel naar familie geweest en voor voorlopig de laatste biertjes met mijn vrienden gedronken..

De dag voor vertrek ben ik s 'middags met 16+ (bijeenkomst voor jongeren in de kerk) naar het Westerhonk geweest om daar een kerkdienst bij te wonen. Na de kerkdienst reed ik naar huis met mijn vader naast mij, en Marlon en Nico op de achterbank. Het was de bedoeling dat wij in de middag zouden gaan voetballen met een paar vrienden, tot dat ik de garagedeur open deed om de auto erin te rijden. De garage stond vol met vrienden en familie, wat was dit gaaf!!

Na een paar onvergetelijke momenten werden dan toch de laatste knuffels en kusjes gegeven, dit moest toch een keer gebeuren.

De volgende dag, 1 Mei reden we in de middag met het gezin naar het vliegveld in Brussel. Luuk stond er al om mij op te wachten om samen het avontuur aan te gaan! Na wat gedronken te hebben op het vliegveld en onze bagage te hebben ingeleverd, gingen we inchecken. De aller aller laatste knuffels werden gegeven en daar gingen we. 10 uur in het vliegtuig met een tussenlanding in Frankrijk om bij te tanken richting Ethiopië. We vlogen naar de hoofdstad Addis Ababa, waar alles er een stukje anders uitzag dan Brussel. Maar alles liep gelukkig op rolletjes na wat vragen aan de airportmedewerker.

Eenmaal buiten het vliegveld stond er iemand op ons te wachten met het bordje "Dümmen Orange" die ons naar Koka zou rijden waar het bedrijf is gevestigd. Het vervoer waar we mee werden gebracht was ook heel anders dan in Nederland, naar mijn idee kon het busje elk moment uit elkaar vallen. Maar dit was gelukkig niet het geval, ondanks alle kuilen en gaten die midden in de weg zaten. Ook het rijgedrag van de mensen hier kon ik niet geloven, overal waar ze dachten dat ze de auto tussen konden proppen probeerde ze wel, met soms minder leuke gebeurtenissen tot gevolg.  

Na een stukje rijden zie je pas hoe goed je het eigenlijk hebt in Nederland, mensen die hier op straat liggen of slapen in hutjes van 5 stalen platen is echt ongelofelijk.. Dit zag je vooral net buiten het centrum van de hoofdstad, eenmaal na 30 minuten rijden zagen we weer prachtige landschappen en dieren lopen die je in Nederland nooit wild zal zien lopen.

Na anderhalf uur rijden waren wij aangekomen bij Dümmen Orange, we kregen onze appartementen toegewezen en konden onze koffers uitpakken. Dümmen Orange heeft zo'n 100 hectare aan ruimten en 40 hectare hiervan is kas, in de honderd hectare ruimten staan ook onze appartementen. We wonen dus op het complex van Dümmen Orange wat wel een fijn gevoel geeft, want buiten het bedrijf zou ik niet graag willen verblijven. Ook woont de manager op het complex, die overnacht hier met zijn vrouw en is ook Nederlands. Hij is niet de enige die op het complex woont, naast ons appartement overnacht een Duitser en een Italiaans gezin waar we al kennis mee hebben gemaakt en naar mijn idee zijn het hele aardige mensen!

Later op de dag kregen wij een kleine rondleiding door het bedrijf, dit duurde natuurlijk wel even want 40 hectare loop je niet even in een uurtje. Toen we de rondleiding kregen waren er nog mensen aan het werk,  het viel Luuk en mij meteen op dat mensen met grote ogen ons aan zaten te staren. Dit komt omdat ze niet aan blanken zijn gewend, er werd ons verteld dat later in onze stage periode dit zal minderen omdat ze dan zullen wennen aan ons.

Tot nu toe gaat het dus heel goed in Ethiopië en ik hoop dat het ook zo blijft! later deze dagen krijgen jullie meer over ons te horen,

Groetjes vanuit Ethiopië, Koka